นักเขียน : วิศัลย์ เอกธรรมกุล :

ยินดีต้อนรับสู่ WJWJ ลำดับที่ 105 ครับ

การเสพสื่อโซเชียลไม่ได้ทำให้ผมบันเทิงใจเท่าไหร่ มานานพอสมควร ที่พอได้จรรโลงใจก็อาศัยไลฟ์สดของ ออดิโอไฟล์หรือไลฟ์สดมุกเด็ดจากกูรูเครื่องเสียงหลาย ต่อหลายช่องก็พอจะคลายเครียดไปบ้างตอนพาออก ทะเล (ยังเป็นสังคมที่น่ารักอยู่) ผมจึงขอเชิญชวนให้ท่าน ทั้งหลายหันมาสู่เบสิกการเซ็ตอัพเครื่องเครารวมทั้ง การสลายไฟฟ้าสถิตย์ในระบบกันบ้าง เนื่องจากมลภาวะ ทางอากาศใน กทม. มันมากเหลือเกินจากการสร้าง ระบบขนส่งมวลชนทั่วเมือง ที่ทำได้ก็มีการขยับเขยื้อน เคลื่อนที่เครื่องเสียงและทำความสะอาดตัวเครื่องด้วย clean room wiper หรือ 3M Scotch-brite Q600 ราคาแพ็คละ 100 กว่าบาท และทำความสะอาดจุดเชื่อมต่อที่ สายต่างๆ ด้วย CRC Co Contact cleaner และเช็ดให้ สะอาด การขยับจัดวางเส้นสายใหม่ เหล่านี้ก็สามารถ ให้ผลทางเสียงที่ฟังออกชัดเจน ซ้ำได้ออกกำลังไปในตัว ด้วยครับ

WJ ฉบับนี้ ขอนำเสนอผู้ผลิตสินค้าไฮเอ็นด์ของญี่ปุ่น ประเทศผู้ซึ่งไม่ได้หวั่นไหวกับภัยธรรมชาติอะไรทั้งสิ้น คือ ปีนี้โดนพายุไปหลายดอก ได้ปล่อยสินค้าที่อยู่ในระดับ ราคา“จับต้องได้” แต่ไม่ยอมที่จะย่อหย่อนคุณภาพเลย เรียกว่าคุณภาพล้นเครื่อง นั่นคือ Accuphase E-650 อินทิเกรตแอมป์ Class A ที่พ่วงมากับปรีแอมป์ที่ใช้เกน คอนโทรลแบบ AAVA แบบเดียวกับปรีแอมป์รุ่นท็อปของ ค่าย ทำเอาผมระริกระรี้สั่นระรัวกันเลยทีเดียวครับ เพราะ Class A ของค่ายนี้บ่งบอกสถานะ Flagship ประจำค่าย ไปในตัวซะด้วย นี่จัดเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาในช่วง เศรษฐกิจฝืดเคืองโดยแท้

อันว่าการผลิต Accuphase Class A Amplifier ซึ่งจัดว่าเป็นเรือธงของค่ายนั้น ถ้าสืบเสาะกันให้ดีแล้ว สามารถเรียงล ำดับเป็ นรุ่นๆ จากรุ่ นปัจจุบันไล่ย้อนไปถึง รุ่นเก่าได้แก่… A75 Class A 60 Watt Stereo Amplifier, A200 Class A Monoblock 100 Watt (2012), A46 Class A 45 Watt Stereo Amplifier (2011), A35 Class A 30 Watt Stereo Amplifier (2009), A65 Class A 60 Watt Stereo Amplifier (2009), A45 Class A 45 Watt Stereo Amplifier (2006), A30 Class A 30 Watt Stereo Amplifier (2004), A60 Class A 60 Watt Stereo Amplifier (2004), A20V Class A 20 Watt Stereo Amplifier (2000), A50V Class A 50 Watt Stereo Amplifier (1998), A20 Class A 20 Watt Stereo Amplifier (1995), A50 Class A 50 Watt Stereo Amplifier (1993), A100 Class A 100 Watt Mono Amplifier (1991)

⁽¹⁾ ใช้ยี่ห้ออื่นก็ได้ เน้นที่ต้องไม่มีคุณสมบัติในการหล่อลื่น ตกค้าง เพราะเราแค่ทำความสะอาดและกำจัดไฟฟ้าสถิตย์ออก ไปเท่านั้น

สำหรับอินทิเกรตแอมป์ Class A ทางค่ายก็เริ่มจาก ซีรีส์ 500 เรื่อยมาจนถึงซีรีส์ 600 ไทม์ไลน์เริ่มจาก รุ่นปัจจุบันย้อนกลับไป ได้แก่… E-650 Class A integrated Stereo Amplifier 30 Watt + AAVA, E600 Class A integrated Stereo Amplifier 30 Watt +AAVA (2013), E560 Class A integrated Stereo Amplifier 30 Watt +AAVA (2009), E550 Class A integrated Stereo Amplifier 30 Watt +AAVA (2005), E530 Class A integrated Stereo Amplifier 30 Watt (2002) ผมเข้าใจ ว่าญี่ปุ่นมีพื้นที่ในการฟังเพลงหรือห้องฟังขนาดเล็ก เนื้อที่ ในการจัดวางเครื่องเสียงก็ค่อนข้างจำกัด การที่ทางค่าย ผลิตอินทิเกรตแอมป์คลาสเอ ก็เพื่อจะตอบโจทย์นักเล่น ในบ้านเขาเองเป็นหลัก ซึ่งแน่นอนว่าเล่นกับลำโพง ความไวสูง แม็ตชิ่งได้ดีก็จบได้เช่นกัน

สิ่งที่น่าสนใจที่เป็นพัฒนาการของแอมป์ Class A ของ Accuphase ทั้งที่เป็นแอมป์สเตริโอ หรืออินทิเกรตแอมป์ (เว้นโมโนบล็อกที่เป็นการออกแบบเฉพาะ) ตลอดไทม์ไลน์ ที่ผ่านมานั่นก็คือ กำลังขับอาจจะเท่าเดิม เช่น 30 วัตต์, 45 วัตต์ หรือ 60 วัตต์ แต่มีวิวัฒนาการในเรื่องของ Damp­ing Factor ที่สูงขึ้น, ค่าTHD ที่ต่ำลงไปเรื่อยๆ, ค่าS/N Ratio ที่สูงขึ้นไปเรื่อยๆ นักเล่นรุ่นใหญ่ที่เคยจับจองแอมป์ Class A รุ่นแรกๆ เช่น A20, A20V หรือ A30 ที่มีไทม์ไลน์ ในช่วงปี 1995-2004 มีความพึงพอใจกับน้ำเสียงมาก โดยเฉพาะ Timbre ที่เต็มและอิ่ม ความหวานและลื่นแบบ ไม่เลี่ยนแบบแอมป์หลอดของเสียงกลาง ครั้นเมื่ออยู่ใน ยุคดิจิทัลเบ่งบานตั้งแต่ปี 2000 เป็นต้นมาการเสพไดนามิกส์ ที่มีระดับมากกว่า120dB เกินเพดานของ CD Format เริ่มเป็นมาตรฐานใหม่ที่เรียกกันว่าไฮเรสกลายมาเป็นโจทย์ ที่ท้าทายผู้ผลิตเครื่องเสียงในตลาด ทำให้ทางค่ายเริ่ม พัฒนาแอมป์คลาส A โดยมีการใช้วงจร MCS ซึ่งต่อมาเป็น MCS+ เพื่อจัดการ Current Feedback ให้กับวงจร ภาคขยายที่ใช้ Mosfet transistor ต่อขนานกันหลายคู่ มีตั้งแต่ 3 คู่ถึง 10 คู่(ต่อข้าง) ให้มีการคลาดเคลื่อนทาง เฟสที่น้อยที่สุดอย่างได้ผล ถามว่าทำไมกำลังขับแค่ 30 วัตต์ ถึงต้องต่อขนานทรานซิสเตอร์หลายๆ ชุด อธิบาย ได้ว่าการจัดวงจรที่เป็น Class A นั้น การจ่ายกระแส ไฟเลี้ยง หรือที่เรียกว่าidle current จ่ายกันไม่น้อยกว่า50% เมื่อมีสัญญาณที่ต้องขยายก็สามารถพีคขึ้นไปได้ 100% อย่างรวดเร็วฉับพลันไม่มีการหน่วง (เปรียบเปรย ได้กับการเหยียบคันเร่งรอไว้ครึ่งหนึ่ง ออกตัวก็ล้อฟรีเลย ไม่ต้องรั้งรอรอบเครื่อง) พลังงานที่เสมือนกับการเหยียบ คันเร่งรอไว้ก็กลายเป็นความร้อนอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ของแอมป์แบบนี้ ดังนั้น การต่อทรานซิสเตอร์ขนานกันก็ เพื่อเพิ่มความสามารถในการจ่ายกระแส การแชร์โหลดใน การจ่ายกระแสต่อตัวให้ทำงานน้อยลง ความร้อนน้อยลง ความเพี้ยนก็ต่ำลง ทำให้วงจรมีความเสถียรและอายุการใช้งานยืนขึ้นด้วย จึงสรุปได้ว่าแอมป์ Class A ของค่ายนับตั้งแต่ A60 ในปี 2004 ขึ้นมา(เริ่มใช้ MCS จัดการกับ Current Feedback), A45, A65, A35, A46 และ A75 มีค่าS/N ratio, Damping Factor, THD ที่ดีขึ้นกว่าเดิมมาก แล้วตามมาด้วยเสียงบ่นของแฟน Accuphase แบบอนุรักษ์นิยมว่าแอมป์ Class A รุ่นใหม่สเปกดี แต่นำเสียงไม่ชวนฝันเหมือนกับรุ่นก่อน ปรากฏการณ์เช่นนี้ทำให้ตลาดมือสองของญี่ปุ่นเกิดคลื่นใต้น้ำที่พยุงราคาเจ้าA20V หรือ A50V ที่ยันเพดานแข็งโป๊ก อันนี้ก็อยากจะฝากให้คิดนิดหนึ่งที่ว่าหากเปลี่ยนแอมป์ใหม่ (ในยุคใหม่) ก็ควรจะแม็ตชิ่งกับลำโพงในยุคเดียวกันด้วยจึงจะสามารถกล่าวได้เต็มที่ว่าของใหม่ไม่ดีกว่าของเก่ายังไง บางที เราอาจจะชินไปกับความเพี้ยนสะสมของเครื่องเสียงนะ มันนัวๆ เนียนๆ กลืนๆ ดี พอเจอเครื่องเสียงที่ให้ความสะอาดและรายละเอียดสูง แม็ตชิ่งซิสเต็มไม่ถึง พาลจะฟ้องแอมป์ใหม่เป็นจุดด้อยของระบบ กลายมาเป็นจำเลยของซิสเต็มไปซะอีก

กลับมาที่ E-650 ของเราดีกว่าเจ้าอินทิเกรตแอมป์รุ่นเรือธงของค่ายที่ผมภูมิใจนำเสนอเป็นอย่างยิ่ง มากับกำลังขับที่ 30 วัตต์ต่อข้าง ที่โหลด 8 โอห์ม (กำลังขับเหมือนเดิมจากรุ่นก่อนๆ), และกำลังขับจะทวีคูณตามทฤษฎีกำลังสำรองคือ 60/120/150 ที่โหลด 4/2 และ 1 โอห์ม ตามลำดับ (1 โอห์ม เป็นข้อยกเว้น) ใช้ทรานซิสเตอร์ Mosfet สามคู่ต่อข้างต่อขนานเป็นตัวขยายกำลังพร้อมวงจร MCS+ เห็นตัวแค่นี้กำลังขับแค่นี้ Damping Factor โดดขึ้นไปที่ 800 ค่าS/N Ratio อยู่ที่ 97dB จัดว่าสูงมากสำหรับอินทิเกรตแอมป์ตัวถังชิ้นเดียว การกินไฟอยู่ที่ 168 Watt (เมื่อเปิดเครื่องและสแตนด์บาย) และสูงสุดที่ 290 Watt, ค่าTHD อยู่ที่ 0.03%/0.05% ที่โหลด 4-16/2 โอห์ม นี่ก็สเปกเทพอีกเหมือนกัน การตอบสนองความถี่ก็แทบจะตรงเป็นไม้บรรทัดคือ 20-20Hz/kHz @ +0/-0.5dB ใช้หม้อแปลงทอรอยดัลชีลด์อย่างดีตามมาตรฐานของค่ายควบคู่กับคาพาซิเตอร์ Custom made 50,000 ไมโครฟารัดที่ใช้พื้นที่ตัวถังภายในรวมกันสัก 40% พื้นที่ฮีตซิงก์ 2 ข้างอีก 40% แผงวงจรอีก 15% คงเหลือที่ว่างให้หายใจกับการเซอร์วิสอีก 5% เรียกว่าแน่นเอี๊ยด มีที่พอให้นิ้วล้วงหรือไขควงแหย่เท่านั้นเองครับ น้ำหนักตัวเครื่องเปล่าแบบตันๆ ก็ 25.3 กิโลกรัม

เมื่อมันเป็นอินทิเกรตแอมป์ก็ต้องพูดกันถึงภาคปรีแอมป์สักหน่อย ภาคปรีแอมป์ออกแบบได้ชาญฉลาดมาก เริ่มตั้งแต่ภาคอินพุตกันเลย รับสัญญาณบาลานซ์ได้ 2 ชุด พร้อมสวิตช์เปลี่ยนเฟสที่หน้าเครื่อง และรับสัญญาณอันบาลานซ์ได้ 5 ชุด ปรีเอาต์บาลานซ์หนึ่งชุดและอันบาลานซ์หนึ่งชุดเมื่อต้องการให้ E-650 ทำหน้าที่เป็นปรีแอมป์อย่างเดียว มีปรีอินพุตบาลานซ์หนึ่งชุดและอันบาลานซ์หนึ่งชุดเมื่อต้องการให้ E-650 ทำหน้าที่เป็นเพาเวอร์แอมป์อย่างเดียว ออปชั่นบอร์ดด้านหลังสำหรับเสริมเขี้ยวเล็บให้กับ E-650 ให้ “จบ” ในหนึ่งเดียว ที่ภูมิใจนำเสนอคือ AD-50 เป็น MM/MC Phono Board และ DAC-50 เป็น Digital input board รองรับสัญญาณ Digital Coax S-PDIF/Optical จาก CD Transport และ USB จาก Computer จากเครื่อง MAC ได้ ที่สำคัญเจ้าE-650 ได้ภาคขยายเกน หรือ Volume แบบ AAVA ที่ใช้กับปรีแอมป์รุ่นท็อปของค่าย C-3850 จำลองลงมาใช้กับอินทิเกรตแอมป์ด้วย ผมเคยทดสอบปรีแอมป์ Accuphase รุ่น C-3800 ซึ่งได้สาธยายคุณสมบัติทางเทคนิคของ AAVA ไปแล้ว จึงไม่ขอธิบายซ้ำอีก เอาหลักการฟื้นความจำสักหน่อยว่าใช้สวิตช์ทำงานแทนรีซิสเตอร์หรือตัวต้านทาน เพื่อตัดความไม่คงตัวของอิมพีแดนซ์ออกไป ทำให้การตอบสนองความถี่ตลอดย่านเที่ยงตรงทุกๆ ความดังที่ปรับ ออกแบบมาเพื่อการใช้วงจรแบบบาลานซ์โดยสมบูรณ์แบบ ตัดปัญหาCrosstalk ที่เกิดขึ้นกับวอลลุ่มแบบเดิม เพิ่ม S/N ratio และความเพี้ยนต่ำสุด เพราะไม่ใช้ตัวต้านทานมาปรับเกน ดังนั้น Accuphase รุ่นใหม่จะเน้นการเชื่อมต่อแบบบาลานซ์ทั้งระบบครับ นักเล่นรุ่นเก่าที่บอกว่าAccuphase ต่ออันบาลานซ์เสียงดีกว่าบาลานซ์ก็ต้องกลับมาดูว่าในซิสเต็มเชน การเชื่อมต่อและการทำงานของซิสเต็มเป็นวงจรบาลานซ์จริงๆ ทั้งหมดรึเปล่า

ฟีเจอร์ที่ทำให้ปรีแอมป์ของ E-650 สมบูรณ์ยิ่งขึ้น ถูกซ่อนไว้ที่บานเปิดที่แผงหน้าปัด เริ่มจากซ้ายไปขวาลูกบิดแรกสำหรับเลือกลำโพง A/B หรือ A+B ลูกบิดที่สองและสามสำหรับการเลือกปรับโทนของเบสและทรีเบิ้ล, ขวามือถัดมามีปุ่ม 7 ปุ่ม 4 ปุ่มบนสำหรับปุ่มเลือกปรับโทน/ไม่ปรับโทน, ปุ่มปรับเฟสอินเวิร์ต/นันอินเวิร์ต, ปุ่มเลือกสเตริโอ/โมโน, ปุ่มเลือกเปิดปิดลาวด์เนส, ส่วนปุ่มล่างอีก 3 ปุ่ม สำหรับเลือกใช้ออปชั่นบอร์ด DAC และ AD สองปุ่ม, ปุ่มสุดท้ายสำหรับเลือกการแสดงผลที่หน้าจอให้แสดงวอลลุ่มหรือความถี่แซมปลิ้ง, ถัดมาสามปุ่มสุดท้ายมีปุ่มปรับบาลานซ์ ซึ่งเด็กสมัยนี้ไม่ค่อยจะได้ใช้งานกันแล้ว, ปุ่มเลือกเมนอินและปุ่มบันทึกเสียง, เฮ้อ… เหนื่อย อันว่าสารพัดปุ่มนี่ซ่อนอยู่ในฝาปิดครับ เพื่อความเนียนตาเป็นระเบียบหมดจดเกลี้ยงเกลาเมื่อปิดฝา

มาต่อที่แผงหน้าปัด ปุ่มเซเล็กเตอร์อินพุตขนาดใหญ่ด้านซ้ายมือ ถัดลงมาเป็นปุ่มเปิดเครื่อง ตรงกลางเป็นที่ตั้ง VU meter แบบแอลอีดีเรืองแสงแถวเรียงแนวนอน และตัวเลขแสดงผลแบบดิจิทัล ซึ่งจุดนี้เหล่าสาวกพากันเสียดาย VU meter แบบเข็มกระดิกอยู่ไม่น้อย ปุ่มใหญ่ขวาสุดเป็นปุ่มปรับวอลลุ่ม ถัดลงมาเป็นปุ่มเปิดถาดด้านหน้าและช่องเสียบหูฟังมาตรฐาน ตัวหน้าปัดเครื่องสีทอง ตัวถังส่วนที่เหลือใช้สีเทาดำเพื่อช่วยการระบายความร้อนให้รวดเร็ว เนื้องานสวยงามและทรงคุณค่ามากครับท่าน ผู้ออกแบบตัวถังนี่เก่งจริงๆ

SET UP

• 

• 

ในระหว่างการรันอิน ผมใช้ของเล่นตัวใหม่คือ Bluetooth Music Receiver ของ Audioengine B1 โดยใช้ iPhone music playback เชื่อมต่อไร้สายด้วย Bluetooth ไปที่ B1 จาก B1 ใช้สายอันบาลานซ์ของ AQ Diamond ไปยัง E-650 สายลำโพงใช้ Tellurium Q Silver Diamond ไปยังลำโพง JBL Century Gold ส่วนการทดสอบจริงใช้เครื่องเล่น Ayre C5xeMP upgrade เชื่อมต่อด้วยสายบาลานซ์ Tellurium Q Silver Diamond /Nordost Tyr 2 เข้าE-650 จบด้วยลำโพง Manger Zerobox109 lle LE บนขาตั้ง TAOC HST ครับ Sub DB1 ปิดการทำงานตลอดการทดสอบ นั่นคือการทดสอบ อินทิเกรตแอมป์ทั้งตัว ส่วนการทดสอบด้วยอะนาล็อก ซอร์ส เทิร์นเทเบิ้ล Oracle Delphi VI ขยายสัญญาณด้วย ASR Basis Exclusive ผ่านปรี Audiovalve Conductor จะเชื่อมต่อไปที่ Accuphase E-650 เพื่อการทดสอบ ในภาค Amplifier ล้วนๆ ตื่นเต้นๆ

ในช่วงที่รันอินด้วย iPhone ยิง Bluetooth เข้าไป ซึ่งแน่นอนเป็นความละเอียดไฟล์ของฟอร์แมต MP3 เมื่อเล่นผ่าน E-650 ผมค่อนข้างประหลาดใจกับการ แจกแจงรายละเอียดและลำดับชั้นอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่ในระดับที่ฟังได้เลย ส่วนเบสและเสียงกลางจัดว่ามีเนื้อหาบอบบางตามท้องเรื่อง หาสาระอะไรไม่ได้มาก ฮาร์มอนิกส์ของปลายแหลมก็ยังห่างไกลอยู่ จัดว่าE-650 ไม่ค่อยจะ ตอแหลกับคุณภาพของซอร์สเท่าไหร่ ฟังได้ครับ เพลินๆ ไป ก่อนจะเข้าขั้น Serious Listening ในลำดับต่อไป

OVERTURE

ถ้าจะเปรียบเปรยจุดแข็งที่สุดของแอมป์คลาสเอที่ แอมป์วงจรขยายกำลังแบบอื่นเลียนแบบได้ยาก ก็ต้องเป็น ความ “เสมือนสมจริง” ของเสียงกลางที่กินย่านความถี่ที่ ประสาทหูของเรารับรู้ได้ไวที่สุด และก็ให้ความอ่อนไหว กับอารมณ์และความรู้สึกของมนุษย์ที่สุดเช่นกัน การเลือก ซอร์สคุณภาพสูงจึงจำเป็นมาก ในการเปรียบเทียบกับ การฟังลักษณะของเสียงกลางเช่นนี้ ผมคิดว่าจะรำลึก ความหลังเมื่อคราวที่ใช้แอมป์ Pass Labs Aleph 2³ เป็น แอมป์ Single End Class A Monoblock กำลังขับ 100 watt ที่โหลด 8 Ohm ใช้ Mosfet Transistor เป็นตัว ขยายกำลังเช่นกัน ที่ผมยกให้เป็นแอมป์โซลิดสเตทที่ให้ เสียงกลางที่ผมชื่นชอบมากที่สุดตัวหนึ่งมาเปรียบเทียบกัน ส่วนรุ่นหรือเบอร์กระดูกก็ห่างกันราว 20 ปีครับ (Aleph 2, 1994-1999) ประสบการณ์ที่ผมฟังเจ้าAleph 2 ก็ผ่าน

เสียงร้องของ Radka มีความอิ่ม บอดี้เต็ม ใส กังวาน แต่… ไม่ให้ความรู้สึกที่ติด “อุ่นและหวาน” หรือ “สุกปลั่งเรืองรองของแก้วเสียง” ในระดับเดียวกับคราวที่ผมฟังด้วย Pass Aleph 2 ที่เป็นซิงเกิลเอ็นด์คลาสเอ ความสดและไดนามิกส์ของ E-650 ของเสียงกลางจัดว่าเป็นสไตล์คลาสเอสมัยใหม่ คือ ยังได้ความสด เนื้อหารายละเอียด สปีดแม่น นิ่ง และจริงจัง เนื่องจากอัลบั้มนี้มีเฉพาะเสียงร้องและเปียโน Steinway & Sons เป็นดูโอเท่านั้น ถ้าซิสเต็มที่ถ่ายทอดเสียงกลางไม่ดีละก็ ไม่มีสาระให้ฟังครับ แต่กับ E-650 ผมสามารถซึมซับความกังวานของเรือนเปียโน เสียงสะท้อนของนักร้อง อาณาเขตของตัวโน้ตมีช่องไฟและมีมิติมากมาย อ่อ ในแง่ของเวทีนี่ทำได้ดีกว่าPass Aleph 2 ครับ ในแง่ความโอ่โถง ฮาร์มอนิกส์ของเปียโนที่ค่อยๆ จางหายไปในอากาศ หรือการสั่นค้างที่ได้ยินว่า“หยุด” ตามแป้นเหยียบของเปียโนนิสต์ มันให้ความรู้สึกที่การ “เข้าถึง” ผู้เล่นได้อย่างง่ายดายและชัดเจน รายละเอียด หรือ Resolution ดีมาก อีกจุดหนึ่งที่น่าสนใจคือ แบ็กกราวด์ของแอมป์ตัวนี้ มันเงียบสงัดอย่างกับป่าช้าเลย น่าชมเชยครับ สำหรับอินทิเกรตแอมป์ที่ทำได้ดี หรืออาจจะดีกว่าแอมป์แยกชิ้นที่ราคาแพงกว่าด้วยซ้ำไป

อัลบั้ม The Wall ช่วงที่กำลังขึ้นเพลงจะมีเสียงเครื่องเป่าเบาๆ ที่ E-650 สามารถสื่อออกมาได้ชัดเจนมากเป็นพิเศษ ผมต้องเร่งวอลลุ่มที่ Audiovalve Conductor ขึ้นไปอีก คราวนี้ผมก็จะได้แรงปะทะที่ดุดันมากกว่าเดิม เสียงเครื่องบินใบพัดขับไล่โบราณตกนี้มันโคตรหลอนเลย การแจกแจงนักร้องเสียงประสานและนักร้องนำ มันช่างแยกแยะได้ชัดเจนเหลือเกิน การเล่นกีตาร์ให้ฟีลลิ่งการขยี้สายจากการได้ยิน เสียงเด็กที่อยู่ไกลออกไปกำลังเล่นกันก็ให้ความรู้สึกถึงการเคลื่อนที่ของเด็กที่กำลังหยอกกัน หลังจากเฮลิคอปเตอร์บินไป เริ่มบทลงโทษของคุณครูใจร้าย การให้จังหวะของกลอง ไฮแฮท และเบสที่เดินแม่นยำเป็นจังหวะบ่งบอกสภาพของการจัดระเบียบของโรงเรียนประจำ (แบบทหาร) ผมชอบเสียงกีตาร์ที่ให้รายละเอียดดีมาก แยกความต่างจากการใช้เอฟเฟ็กต์ที่กราดเกรี้ยวพอประมาณ (ในระดับความเถื่อนแบบโปรเกรสซีฟร็อก) และเสียงกระจ่างเดิมๆ ของกีตาร์ Fender เสียงร้องที่เป็นเด็กร้องประสานและเสียงผู้ใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป สามารถแยกแยะออกมาอย่างง่ายดาย รายละเอียดแบบนี้ ทำเอาผมคิดถึง Constellation ของผมขึ้นมาตะหงิดๆ ผมเชื่อว่าE-650 ถ้าแม็ตชิ่งกับลำโพงคุณภาพสูงที่ไม่ต้องการกำลังขับกันแบบบ้าคลั่งแล้วละก็ ผมว่ามันก็สุดนะ

ส่วนแทร็ก Mother การจัดช่องไฟเสียงกีตาร์โปร่งและนักร้องประสานเสียงและนักร้องนำได้สวยงาม ฟังไพเราะและได้อารมณ์ร่วมดีมาก เสียงออร์แกนที่ค่อยๆ แซมขึ้นมาให้ความเศร้าตามมาด้วยเบสขึ้นมาหนุนเพิ่มน้ำหนัก แล้วพีคด้วยโซโล่กีตาร์ที่แผดและกรีดอารมณ์ นี่สิ ฟังเครื่องไฮเอ็นด์ต้องได้ฟีลลิ่งความสวยงามของดนตรีและการเรียบเรียงให้ได้แบบนี้ เพลง Goodbye Blue Sky เริ่มจากความสวยงามของเสียงนกร้อง เห็นภาพแดดส่องสว่างปลอดโปร่ง ความงามของท้องฟ้าสีคราม และค่อยๆ หม่นลงด้วยเอฟเฟ็กต์ของกีตาร์ที่ซ่อนอยู่ลึกๆ อันเป็นสัญลักษณ์ของความน่าสะพรึงในทำนองเมฆหมอกแห่งการทำลายล้างกำลังมาเยือน ตามมาด้วยการมาร์ชของกองกำลังที่ใช้เครื่องเคาะ ตามมาด้วยขีปนาวุธเช่น กีตาร์ คีย์บอร์ด เบส และเสียงร้องอันน่ากลัวของนักร้องนำ ผมพูดตรงๆ ว่าไม่เคยคาดหวังกับอินทิเกรตแอมป์ไว้สูงขนาดนี้มาก่อน ผมคิดว่าE-650 ปลดเปลื้อง “ตัวตน” ที่เป็นสไตล์ของแอมป์คลาสเอในอดีตไปสู่สิ่งที่ “ดีกว่า” โดยเฉพาะความ “เที่ยงตรง” ในการนำเสนอ การ Please หูจึงมิใช่สไตล์ของเจ้าE-650 นอกเสียจากว่าซิสเต็มที่เชื่อมต่อมันต้อง Please หู มันจึงจะ Please หู นั่นคือ มันไม่ปรุงแต่งด้วยผงชูรสให้อร่อยครับ ถ้าจะอร่อยก็ต้องเริ่มตั้งแต่วัตถุดิบและกรรมวิธีครับ มันจึงมิใช่ข้อตำหนิที่ผมมองเจ้าE-650 ที่ใครบางคนเขาบอกว่ามันเสียจุดยืนของเสียงกลางทรงเสน่ห์แบบดั้งเดิมไปแล้ว เอาหละ หลังจาก 2 แผ่น 4 หน้าของอัลบั้ม The Wall จบไป ผมก็ต่อด้วย Sheffield Lab25 ที่อัดมาไดนามิกส์ดีมาก และ E-650 ก็ไม่ทำให้ผิดหวังเลย ฟังมันมาก โดยเฉพาะ Dock of the bay และในขณะเดียวกันเสียงร้องของ Amanda ก็ให้ความร่าเริงปราดเปรียวมากกว่าแอมป์คลาสเอยุคเก่าอย่างชัดเจน มีชีวิตชีวาดีครับ

แล้วก็ถึงคราวเซ็ตอัพโดยเล่น E-650 กันแบบอินทิเกรตแอมป์สักที เนื่องจากความสะดวกในการเชื่อมต่อ ผมเลือกที่จะย้ายเจ้าAyre C5XE Mp ออกจากชั้นวาง TAOC ไปวางด้วยชั้นวาง Symposium Ultra เชื่อมต่อบาลานซ์ตรงไปที่ E-650 เพื่อบรรลุฟีเจอร์หลักๆ ของมันสักที เล่นกลับด้วย SACD Format ครับ หากจะต้องย้ายเทิร์นเทเบิ้ลกับเครื่องเครารวมเซ็ตอัพกันใหม่ เห็นทีจะไม่ไหว

เริ่มจาก Linn SACD Volume 5 แทร็กแรก Barb Jungr (SARA) เริ่มแทร็กแค่นั้นแหละคุณเอ๋ย ความเกลี้ยงเกลาสะอาด สงัด ถูกต่อยอดขึ้นมาแบบก้าวกระโดด คือ นอกเหนือไปจากที่คุณจะใช้ปรีของ Accuphase เองนั่นแหละ ขอเป็นรุ่นใหญ่ด้วยนะ เจ้าE-650 ที่มากับภาคปรีและวอลลุ่ม AAVA นี่ ทำเอาผมแทบคลั่ง!!!! ความหวานถูกแต่งแต้มเข้าไปแต่เป็นความหวานที่แตกต่าง คือ มันไม่ไปทางฉ่ำหรืออิ่มอุ่น มันไปทางกลมกลืน กลมกล่อมและติดปลายลิ้นมากกว่าแน่นอน คราวนี้แบ็กกราวด์ที่บอกว่าเป็นป่าช้าคราวนี้เป็นป่าช้าหลังเที่ยงคืนครับ ยิ่งสงัดและดำมืดเข้าไปอีก ไดนามิกส์ของเสียงกีตาร์คลาสสิกในแทร็กที่ 2 โดย William Carter ทำให้ผมลืมไปเลยว่านี่เป็นเสียงจากอินทิเกรตแอมป์หรือเครื่องเสียง! Timbre ที่ผมว่ามันไม่ยังไม่ถึงจุดที่ผมพอใจ คราวนี้หมดข้อกังขามันเป็น Timbre ที่ถูกต้องตามที่ควรจะเป็น ไม่ต้องเน้นสเกลที่ใหญ่โตจนผิดสัดส่วน มันต้องให้ความ “พอดี” จนทำให้เราดื่มด่ำไปกับดนตรีได้ราวกับมันกำลังเกิดดนตรีสดขึ้นตรงหน้าเมื่อถึงจุดนี้ ผมพบว่าแอมป์คลาสเอจาก E-650 เป็นแอมป์ “ของจริง” สำหรับใครที่ชอบ “ของจริง” แทร็กที่ 4 Fiona Mackenzie เพลง When The Sunny Sky Has Gone คุณเอ๋ย ยากที่บรรยายจริงๆ เมื่อคุณกำลังฟัง SACD ต่อบาลานซ์มาเข้าอินทิเกรตแอมป์คลาสเอไปจบที่ลำโพงฟูลเรนจ์ มันให้การเข้าถึงนักดนตรีที่เรียบง่ายและหมดจดยิ่ง เป็นปลื้มครับ เสียงกีตาร์คลาสสิกและเสียงโหนของเจ้าหล่อนช่างเหมือนมนุษย์ซะจริงๆ ผมต้องขอชมว่าค่าย Linn Records เขาบันทึกได้แน่จริง เป็นธรรมชาติมาก ปลอดไมโครโฟนโดยสิ้นเชิง การก้องสะท้อนที่ได้ยินนั่น มันราวกับเกิดขึ้นในห้องของผมมากกว่าการก้องสะท้อนในห้องอัดซะด้วยซ้ำ

ขอจบกับ Linn SACD Volume 4 แทร็กแรก Pray it never happens โดย Maeve O’Boyle เสียงแหบเสน่ห์ช่างมีพลังและกินใจจริงๆ การเกากีตาร์ให้ความรู้สึกการจรดนิ้วลงบนสายที่สั่นไหวตามแรงดีด เสียงลมจากการโหนเสียงผ่านลำคอและไรฟัน ยิ่งทำให้การฟังมันช่างให้อรรถรสดื่มด่ำยิ่ง แทร็กที่ 14 Beethoven Piano Concerto No.4 เมื่อเล่นผ่าน E-650 ก็ไม่ทำให้การดวลระหว่างเปียโนที่มีลีลาท่วงท่าที่ล้ำลึก และการโหมโรงของวงออร์เคสตร้าที่ดุดันและเกรียงไกร ให้ขาดมิติที่เปรียบต่างไปได้เลย รูปวงก็ให้ความโอ่โถงและใสสะอาดมากในการชี้ชัด ไม่ว่าต้องการจะเล็งไปที่ไหนก็สามารถดึงรายละเอียดขึ้นมาได้ ด้วยระยะเวลาในการฟังเท่ากัน ผมสามารถที่จะซึมซับ “ลำนำ” ของดนตรีได้เต็มอิ่มไม่แพ้ซิสเต็มใหญ่เลยครับ อ่อ บนเงื่อนไขที่แม็ตชิ่งนะครับ

สรุป

• 

• 

• 

ถ้าจะบอกว่านี่เป็นอินทิเกรตที่นาย WJ รอคอย ก็คงจะไม่ผิดนัก ผมมองหาความเรียบง่ายของเครื่องเสียง ที่มีความงดงามทั้งรูปและเสียง ที่สำคัญ… ต้องเป็นเครื่องมือ ที่จะทำให้ผมเข้าถึง “บทประพันธ์และเพอร์ฟอร์มานซ์ของ คีตกวีและนักดนตรี” ได้ไม่แพ้ชุดใหญ่ เน้นอีกครั้งว่าเงื่อนไขที่เหมาะสมทั้งประเภทของเพลง ซิสเต็มเชน รวม ไปถึงลำโพงด้วย นี่เป็น Accuphase Class A รุ่นใหม่ที่ เน้นความเที่ยงตรง และยิ่งไปกว่านั้น มันไม่ประนีประนอม กับการเล่นกลับ ดังนั้น อย่าเห็นว่ามันเป็นแค่อินทิเกรต แอมป์ หรือมันก็ให้เสียงแบบ Accuphase เดิมๆ ผมว่ามัน เป็นเสียงแบบ Worldclass แล้วครับ อีกอย่างหนึ่ง ผมคง ไม่เทียบเสียงกลางกับ Pass Aleph 2 แล้ว เพราะมันไป คนละแนวเลย ฟีเจอร์ที่ให้มาโดยเฉพาะการอินเวิร์ตเฟส ได้ทั้งเมนอินหรือบาลานซ์อิน ทำให้ใช้งานได้สะดวกมาก ต่อไปนี้เป็นข้อแนะนำ

1. ผมมองไม่เห็นประโยชน์มากนัก ถ้าจะใช้ E-650 เป็นแอมป์ โดยใช้ปรีอื่นมาเล่น โอเค ภาคแอมป์ของมันให้ คุณภาพที่สูง แต่ผมกำลังพูดถึงมันในแง่ของการให้คุณภาพ ที่แท้จริงแบบ “ติดปีก” เมื่อคุณเชื่อมต่อซอร์สแบบ บาลานซ์ดีๆ เข้าไปหาE-650 ตามด้วยลำโพงดีๆ ซักตัว ไม่กินกำลังขับมาก เอาความไวสัก 88-92dB ก็จะดีงาม ส่วนอิมพีแดนซ์จะ 4 หรือ 8 โอห์ม ผมว่าเอาอยู่ครับ โดยเฉพาะที่สวิงไม่มากก็จะยิ่งทำให้ E-650 แผลงฤทธิ์ได้ มากเท่านั้น

2. จุดเด่นที่สุดของ E-650 คือ การให้รายละเอียดหรือ Resolution ครับ ความใสที่ดีงามพระราม 8 และ Timbre ที่สมจริงมากในสไตล์เพลงที่เขาถนัด แน่นอน มันอาจจะ ไม่ใช่แอมป์คลาสเอแบบ Accuphase รุ่นก่อนๆ แต่นั่นก็ ไม่สำคัญเท่ากับ “ความจริง” ที่มันนำเสนอจะกลายเป็น เสน่ห์ที่ผูกมัดคุณได้ไม่ยากเช่นกัน

3. คุณแค่ลงทุนสายไฟดีๆ สองเส้นให้กับซอร์สและ E-650 สายสัญญาณบาลานซ์ดีๆ กับสายลำโพงดีๆ ผมว่าแค่นี้ เล่นกับห้องฟังไม่เกิน 30 ตร.ม. กับเพลงแจ๊ส Vocal หรือเพลงคลาสสิกเน้นลีลาที่ไม่ต้องการความกระแทก กระทั้นในแบบที่ทรมาณลำโพงเหลือประมาณอย่าง 1812 Overture หรือกระหายเบสแบบแรปเปอร์ประเทศกูมี ผมคิดว่าE-650 น่าจะจบได้ครับ

4. สำหรับตัวผมก็แค่ดีลกับการแปรงบประมาณเอาAccuphase E-650 เข้าประจำการในซิสเต็มครับ แหม่ ก็มันดีซะขนาดนี้จะรอช้าอยู่ไย ไม่พูดมาก เจ็บคอ แนะนำ เป็นอย่างยิ่ง. ADP

นิตยสารAudiophile Videophile ฉบับที่ 2ุ61